فیلم رادیوگرافی خود ظهور

فیلم رادیوگرافی خود ظهور

فیلم های رادیولوژی به طور کلی دارای دو قسمت هستند: پایه ها و امولسیون. در اغلب این نوع فیلم های پرتو ایکسی، امولسیون ها در هر دو طرف فیلم قرار می گیرند و در نتیجه ی آن چنین فیلم هایی  ,فیلم هایی با امولسیون دو طرفه ای نامگذاری می شوند. و در بین امولسیون و پایه، لایه ای پوشاننده و نازک به نام لایه ی چسبنده وجود دارد که باعث اطمینانیافتن از چسبندگی به شکل یکنواخت مایه ی امولسیونی به پایه می گردد. و این لایه ی چسبناک این امکان را نیز فراهم می کند که در وقت استفاده کردن و ظهور و ثبت فیلم های امولسیون، با ماده ی زمینه ای تماس و استحکام بهتری داشته باشد . امولسیون بتوسط یک لایه ی حفاظت کننده ای از جنس ژلاتینه به نام لایه ی پوشاننده سطوح پوشیده شده است.که این لایه امولسیون ها را از خراش ، فشارها و آلودگی ها در حین کار حفاظت می کنند . قطر فیلمهای رادیوگرافی ۱۵۰ الی ۳۰۰ میکرون است.

پایه ی فیلم

پایه ، اساس و بیس اصلی یک فیلم رادیوگرافیک است . وظیفه ی اصلی پایه ها ایجاد یک ساختاری محکم است که امولسیون ها بتوانند روی آن کشیده شوند. ماده ی زمینه، انعطاف پذیری و مقاومت در برابر پاره شدگی یا شکستن را دارد تا اجازه بدهد که کار با آن راحت تر شود و از طرفی به اندازه ای مقاوم است که روی دستگاه نگاتسکوپ رادیولوژیک بایستد . پایه ی فیلم های رادیولوژی نیمه محکم و شفاف تر است و از جنس  پلی استر ساخته می شود پایه ی فیلم اندازه و فرم خود را در وقت استفاده و ظاهر شدگی حفظ می کند و بنابراین باعث به هم ریختن تصاویر نمی شود. این نوع خاصیت ماده ی زمینه ای، ثبات ابعادی خوانده می شود . پایه به صورتی یک شکل شفاف بوده و به صورت تقریبی شفاف به نور نیز است.

امولسیون

امولسیون قلب و مرکز فیلم رادیولوژیک است . امولسیون ها ، همان ماده ای هستند که با پرتوهای اشعه ی ایکس یا فوتون هایی از نور که از صفحات قوی تر کننده رادیوگرافیک خارج می شوند با هم واکنش انجام داده و اطلاعاتی را به آنها منتقل می کنند. امولسیون ها مخلوطی همگن از ژلاتین و بلور های هالیده شده نقره است و در نهایت با لایه ای محافظتی که ۳ الی ۵ میکرون قطر دارد پوشانیده می شود.

یک مثال دندانپزشکی :

بيان کردن مساله: تعيين کردن طول کارکرد ها در کانال از اهميت ويژه اي در موفقيت و یا شکست درمان هاي ريشه دارند. روش هايی گوناگون به اين منظور مورد استفاده عمومی قرار مي گيرند و در اين بین پرتونگاري معروف ترين این روش ها است.

هدف کلی: هدف از تحقیق کنوني، مقايسه ی فيلم هاي معمولي و خود ظهور یا (Self-developing) بنسبت روشهای استاندارد شده طلايي در برآورد میزان کارکرد کانال خواهد بود.

مواد و روش: در اين تحقیق توصيفي به خاطر تعيين کردن طول کارکرد کانال، با دو گونه ی مختلف فيلم معمولي و خود ظهور شده در شرايطی کاملا آزمايشگاهي از 45 کانالی مزيوباکال دندان هاي مولر,  ابتدا فک بالایی که در فانتوم ها هد مانت شدند پرتونگاري گرديد. فيلم هاي معمولي تر در حسگر خودکار ظاهر و فيلم هاي خود ظهور شده نیز بر پايه ی روش پيشنهادي کارخانه سازنده ی آن آماده شدند. تصاوير بتوسط سه تا اندودونتيست و يک راديولوژيست به گونه ای دو سويه کور یا (Double blind) ارزيابي گرديدند. و طول کارکرد حقيقي یا (نمايه طلايي) بر روي دندان هايی که کشيده شده مشخص شده و بعد اختلافات ميان طول کارکردها در دو روش پرتونگاري با همديگر و با طول کارکرد واقعی آنها تعيين گرديد.

يافته ها: متوسط تفاوتمیان طول کارکرد بین روش پرتونگاري با فيلمهای معمولي و نمايه ی طلايي برابر با 0.33 ميلي و متوسط تفاوت طول کارکرد بین روش پرتونگاري با فيلم هاي خود ظهور شده و نمايه طلايي 0.14 ميلي بود، که اين اختلافات از نظر آماري زیاد معنادار نبودند (p=0.06)و(p=0.7) . و همچنين اختلافات آماري معناداری ميان دو روش پرتونگاري شده در اندازه گیری طول کارکرد کانال ها ديده نشد (p=0.4).

نتيجه گيري: اگرچه اختلافات معناداریدر ميان اين دو گونه فيلم ها در تعيين میزان کارکرد وجود نداشت، بررسي ها نشان مي دهند، که فيلم هاي خود ظهور شده نتايج آماري بهتري دارند